روز شعر و ادب پارسی در ایران روز ۲۷ شهریور ماه، به مناسبت سالروز درگذشت شهریار، شاعر معاصر ایران، شورای عالی انقلاب فرهنگی روز ملی شعر و ادب فارسی را تصویب کرده است.
روز شعر و ادب پارسی
در ایران روز ۲۷ شهریور ماه، به مناسبت سالروز درگذشت شهریار، شاعر معاصر ایران، شورای عالی انقلاب فرهنگی روز ملی شعر و ادب فارسی را تصویب کرده است.
روز شعر و ادب پارسی فرصتی است برای گسترش و ترویج فرهنگ و هنر ایرانی در جهان. این روز به مناسبت اشعار بزرگان ادبیات فارسی مانند حافظ، سعدی، فردوسی و شمس تبریزی و همچنین نثرستان بزرگانی مانند سلمان رشدی و سیمین دانشور برگزار می‌شود.
این روز فرصتی است برای آشنایی با ارزش‌های فرهنگی و ادبی ایرانی و ارتقای سطح دانش و شناخت ادبیات فارسی در جامعه. همچنین این روز می‌تواند به عنوان یک فرصت برای ترویج همبستگی و انسجام فرهنگی بین ادبیات فارسی و سایر ادبیات جهان مطرح شود.
با گسترش روز شعر و ادب پارسی و اهمیت آن، می‌توان به جذب علاقه‌مندان به ادبیات و شعر فارسی کمک کرد و برای حفظ و ترویج آثار بزرگ ادبیات ایرانی تلاش کرد. روز شعر و ادب پارسی به عنوان یک فرصت برای تقویت هویت فرهنگی و ادبی جامعه می‌تواند نقش مهمی در توسعه و پیشرفت جامعه ایرانی داشته باشد.
ادبیات و شعر فارسی در فرهنگ ما، زندگی را با شعر آغاز کرده و با شعر به پایان می‌رساند. از زمانی که کودک در گاهواره، لالایی شعر را می‌شنود عشق به شعر و ادبیات فارسی در او زنده می‌شود. و حتی پس از مرگ، در آرایه مزارش، شعری برایش سروده می‌شود.
این پیوند ما با شعر و ادبیات فارسی و تأثیر آن بر فرهنگ و روحیات ما، ضرورت دارد که به آن توجه کنیم و از حریم این عنصر اعجاز آفرین حفاظت کنیم. زبان و ادبیات فارسی به عنوان دومین زبان جهان اسلام و زبان حوزه فرهنگ و تمدن ایرانی، با آثار فراوان در زمینه‌های مختلف هنری و فلسفی همواره مورد توجه ایرانیان و سایر ملت‌ها بوده است. به رغم رخدادهای نامطلوب، این زبان شیرین و دلنشین همچنان در سرتاسر جهان حضور دارد و تأثیرگذار است.
یک نگاه مختصر به زندگینامه استاد شهریار
سید محمدحسین بهجت تبریزی، معروف به شهریار، شاعر اهل آذربایجان، در سال ۱۲۸۵ متولد شد . او شعر به زبان‌های ترکی آذربایجانی و فارسی می‌سرود. پدرش، حاج میرآقا بهجت تبریزی، وکیلی از تبریز بود. شهریار در دوران کودکی به دلیل شیوع بیماری در روستاهای قایش، قورشاق و خشگناب بستان‌آباد وقت خود را گذراند. پس از فارغ‌التحصیلی از سیکل در تبریز، او به تهران رفت و تحصیلات خود را در دارالفنون ادامه داد.
اما نزدیک به شش ماه پیش از دریافت مدرک دکتری، به دلیل شکست عشقی و دلگرمی‌های دیگر، از تحصیلات خود دست برداشت.
شهریار بعد از عشق نافرجام در سال 1310 در 25 سالگی با کمک استاد کمال الملک نقاش معروف به نیشابور رفت و تا سال 1314 در سازمان اسناد این شهر مشغول بکار شد.
شهریار در سال 1332 بعد از 33 سال دوری از تبریز به زادگاهش برگشت . بعد از یکسال زندگی در تبریز سال 1333 و در 48 سالگی با خانم عزیزه عبدالخلقی که معلم 21 ساله ای بود ازدواج کرد.
ثمره این وصلت دو دختر بنام های شهرزاد و مریم و یک پسر بنام هادی می باشد.
شهریار سال 1366 وقتی 81 ساله بود بخاطر بیماری ریوی در بیمارستان بستری شد اما معالجات مثمر ثمر نبود.
در 27 شهریور ماه 1367 در 83 سالگی روح این شاعر بزرگ به ملکوت اعلی پیوست .
جسم ایشان در مقبره الشعرای تبریز که مدفن بسیاری از شعرا و هنرمندان آن دیار ارجمند است به خاک سپرده شد.
