دانشمندان بقایای بزرگترین مار جهان را که ۴۷ میلیون سال پیش در باتلاق‌ها پنهان شده بود، کشف کردند. بقایای فسیل‌شده این گونه مار باستانی که نام واسوکی ایندیکاس (Vasuki Indicus) را بر آن گذاشته‌اند نشان می‌دهد که این جانور با جثه عظیم ۱۵ متری خود به طرز ترسناکی حتی از تی‌رکس‌ها هم بزرگ‌تر بود.
دانشمندان بقایای بزرگترین مار جهان را که ۴۷ میلیون سال پیش در باتلاق‌ها پنهان شده بود، کشف کردند. بقایای فسیل‌شده این گونه مار باستانی که نام واسوکی ایندیکاس (Vasuki Indicus) را بر آن گذاشته‌اند نشان می‌دهد که این جانور با جثه عظیم ۱۵ متری خود به طرز ترسناکی حتی از تی‌رکس‌ها هم بزرگ‌تر بود.
تیمی از دیرینه‌شناسان مهره‌های این مار غول پیکر را در یک معدن زغال سنگ قدیمی در گجرات هند پیدا کردند. در پایان، ۲۷ مهره نسبتاً خوب محافظت‌شده یافت شد که هنوز متصل بودند. طول هرکدام از آنها تقریبا ۶.۵ سانتیمتر و عرض آن ۱۰ سانتیمتر بود. به این معنی که این هیولای غول‌پیکر می‌توانست ۱۵ متر طول داشته باشد.
طول یک تی‌رکس از بینی تا دم حدود ۱۲ متر و طول مار کشف‌شده حدود ۱۵ متر پیش‌بینی شده است.
کارشناسان بر این باورند که این مار احتمالاً متعلق به گونه Madtsoiidae بوده که میلیون‌ها سال پیش در نیمکره جنوبی می‌زیسته‌اند. Madtsoiidaeها گروهی از مارهای ماقبل تاریخ هستند که عمدتا در مناطق گوندوانا زندگی می‌کردند. گوندوانا ابرقاره‌ای است که شامل قاره‌های نیمکره جنوبی امروزی و شبه قاره هند می‌شده است.
نمایی از معدن Panandhro Lightnite در گجرات هند، جایی که مهره‌های فسیل‌شده پیدا شد
مهره‌های یافت‌شده مار ۱۵ متری «واسوکی ایندیکاس»
نام واسوکی ایندیکاس از یک افسانه محبوب هندی الهام گرفته شده است. در فرهنگ عامه هندو، واسوکی یک مار پادشاه است که قدرت بسیار زیادی دارد و بیشتر به صورت آویزان به گردن «شیوا» یکی از خدایان اصلی در فرهنگ عامه هند دیده می‌شود.
محققان معتقدند که این مار به خاطر اندازه بسیار عظیمش به احتمال زیاد یک شکارچی ترسناک بوده که به آرامی روی زمین می‌لغزید و دشمنانش را شکار می‌کرد. چیزی شبیه به مارهای آناکوندای غول‌پیکر و خوفناک و برخلاف بسیاری از مارهای امروزی که به جای سرعت بالا یا داشتن زهر، با استفاده از ظاهر عظیم و قدرتمند طعمه را شکار می‌کرده است.
تصویرسازی از تیتانوبوآ، مار غول‌پیکر ماقبل تاریخ
خسوس ریواس، استاد زیست‌شناسی دانشگاه نیومکزیوکو هایلندز گفت که این مار احتمالاً به دلیل اندازه بسیار بزرگش به گونه‌ای تکامل یافت که در باتلاق‌ها زندگی کند. او گفت: «این مار برای نفس کشیدن باید قفسه سینه‌اش را بلند می‌کرد و به قدرت عضلانی بسیار زیادی برای غلبه بر جاذبه نیاز داشت. اما حضور در آب احتمالاً تنفس را برایش آسان‌تر می‌کرد. و به همین دلیل است که بسیاری از مارهای بزرگ امروزی مانند آناکوندا آبزی هستند.»
واسوکی ایندیکاس احتمالاً با تیتانوبوآ، بزرگترین مار شناخته‌شده تاریخ جهان که منقرض شده قابل مقایسه است. با وجود اینکه این مار بیش از ۶۰ میلیون سال پیش منقرض شده دانشمندان اندازه آن را بیش از ۱۲ متر و وزن آن را حدود هزار و ۱۳۵ کیلوگرم تخمین می‌زنند.
بقایای تیتانوبوآ نیز مانند واسوکی ایندیکاس در یک معدن زغال‌سنگ در اعماق یک جنگل بارانی کلمبیایی یافت شد.
